Λάβαμε και δημοσιεύουμε: Ένεση ηθικού...

Το τελευταίο καιρό, λόγω των εθνικών γεγονότων (ξεπούλημα πολλων "Σπιθαμών γης", σκοπιμη υποτίμηση και απαξίωση των ηθών και εθίμων μας, εξευτελισμό του βιοτικού μας επιπέδου, μπαχαλοποίηση της παιδείας μας, τηλεοπτικής αποχαύνωσης και το σπουδαιότερο το νεοαποκτηθέντα ραγιαδισμό του "δεν μπορώ να κανω τίποτα παρα να δέχομαι τα "μέτρα"), το ηθικό μου ως ΕΛΛΗΝΑ καταβαραθρώθηκε χωρίς κανένα φώς στον ορίζοντα του χάους.
Επιβεβαιώθηκα και πάλι δυστυχώς το πρωί του Λαζάρου βλέποντας ντουντούκες και μαύρα πανώ δίπλα στην Ιερά Εικόνα της Εξόδου ως διαμαρτυρία για θέματα τα οποία αφορούσαν απραξία και αδιαφορία ετών πάμπολων τοπικών αρχόντων, και ξαφνικά το Ιερό Μνημόσυνο εγινε το πεδίο για την συγχώρεση και την εκθεση του προβλήματος κατά την γνώμη των ιθυνόντων, οπως πάντα στην πόλη μας κατόπιν εορτής, αλλά καπηλευόμενοι για άλλη μια φορά την ιστορία που έγραψαν οι Αθάνατοι προγονοί μας.
Αισθάνθηκα απαξίωση, ντροπή, ισοπέδωση των Ιερών και Οσίων.
Και τότε ΕΠΙΑΣΕ Η ΒΡΟΧΗ ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΥΟ.
Δεκάδες φιλαρμονικές, εκατοντάδες τμήματα, ντόπια και ξένα, χιλιαδες ένστολοι όλων των ηλικιών, ακίνητοι περιμένοντας να δούμε τι θα γίνει.
Και η πομπή ξεκίνησε. Μπροστα τα παιδιά μας των δημοτικών, τουρτουρίζοντας ως άλλοι προπομποί εξοδίτες, μας οδηγούσαν στον τόπο της θυσίας.
Τι και αν οι συντονιστές και οι υπεύθυνοι έλεγαν ότι "όποιος θέλει μπορεί να φύγει", ΚΑΝΕΝΑΣ! ΟΛΟΙ ΕΚΕΙ!
Σε πείσμα της δυνατής βροχής, του αέρα και του κρύου, η πομπή εξελισσόταν όπως πάντα, όλοι ακολουθούσαν υπερβάλοντας εαυτούς και δυνάμεις.
Παιδιά έτρεμαν και έκλαιγαν από το κρύο, οι συντονιστές μαζί τους, έλεγαν να τα βγάλουν σε ασφαλή σημεία λαμβάνοντας πάντα την ίδια τρεμάμενη απάντηση "ΟΧΙ".
Ακόμη και κοντά στα Ηρώα που οι δυνάμεις πλέον είχαν τελειώσει, με νεύματα πλέον η απάντηση ίδια: "ΟΧΙ".
Εκατοντάδες στα πεζοδρόμια συμπαραστέκονταν, έδιναν κουράγιο αλλά και απορούσαν με το μεγαλείο που έβλεπαν να εκτυλίσσεται μπροστά τους.
Και όλοι έφτασαν στο τέλος για να δώσουν το παρόν και ένα φοβερό μήνυμα ότι: τα νιάτα του Μεσολογγίου και των άλλων πολλών πόλεων που συμμετείχαν, όταν χρειαστεί θα είναι εδώ, με τρόπους που οι υπεύθυνοι μέσα στα Ηρώα αδυνατούσαν να καταλάβουν, χαμογελώντας κάτω από τις ομπρέλες τους και σχολιάζοντας τον άσχημο καιρό, μη βλέποντας το μεγαλείο που έγραφε η πομπή μπροστά τους.
...Κολυμπώντας το σεβάσμειο Ιερατείο έφτασε και τέλεσε το τρισάγιο, βαζοντας τη σφραγίδα σε αυτή την ένδοξη ημέρα.
Περήφανοι πρέπει να νοιώθουν όσοι είχαν δικούς τους στην πομπή αυτή την ημέρα.
Περήφανοι οι γονείς για τα παιδιά τους, έγιναν το ΦΩΣ στο τούνελ των σημερινών καιρών και πιστοποίησαν ότι είναι πράγματι η ελπίδα για το μέλλον.

Ενα μεγάλο ευχαριστώ για αυτή την ένεση ηθικού που είχαμε τόσο ανάγκη.

Ενας απο τους βρεγμένους