Απ' το ροζ ως το κόκκινο
Με αφορμή το νέο βιβλίο της Ακακίας Κορδόση από το ηρωϊκό Μεσολόγγι
Θαρρώ - κι εύχομαι να μην απατώμαι σ’ αυτό - ότι κάθε ημέρα αρχίζει και κλείνει καλά με το άνοιγμα και το κλείσιμο ενός καλού βιβλίου. Ένα καλό βιβλίο είναι πηγή ευτυχίας ακόμη και σε ώρες δυστυχίας. Την κρίση που μας μαστίζει εξ αιτίας πρωτίστως της ανεμώλιας συμπεριφοράς μας, του άκρατου νεοπλουτισμού σε βαθμό «σουσουδισμού», δεν θα την ξεπεράσουμε αν βρούμε λεφτά - πάλι δανεικά - αλλ’ αν διαβάσουμε βιβλία πολλά και καλά - έστω δανεικά. Διότι το βιβλίο, το κάθε βιβλίο, ανήκει σ’ αυτόν που το διαβάζει.
Φέτος έζησα πολλές στιγμές ευτυχίας, διότι διάβασα πολλά, μα πάρα πολλά βιβλία. Ένα από αυτά μου ήλθε από το Μεσολόγγι. Ήταν της Ακακίας Κορδόση. Θαρρώ - κι ελπίζω να μην σφάλλομαι σ’ αυτό - ήταν η έκπληξη ενός καλοκαιριού γεμάτου διαβάσματα. Το νέο βιβλίο της Ακακίας είναι η μεγαλύτερη έκρηξη του ταλέντου της. Μπορεί με αυτό που έγραψα να αδικώ τον προηγούμενο συγγραφικό της αμητό, για τον οποίο έχω εκφραστεί επαινετικά, αλλ’ ίσως, αφότου εγκατέλειψα την βιβλιοκρισία, ναι μοιραία δεν διαβάζω πολλή σύγχρονη λογοτεχνία, να με παρέσυρε η συγγραφική δεξιοτεχνία της Μεσολογγίτισσας συγγραφέως και γι’ αυτό μεταχειρίσθηκα το, πιθανώς, σχήμα υπερβολώς.
Γενικά, ένα βιβλίο κρίνεται καλό όχι όταν διαβάζεται αλλ’ όταν ξαναδιαβάζεται. Για κάποιους ειδικούς λόγους ξαναδιάβασα το βιβλίο της Ακακίας Κορδόση. Είχα ξεκινήσει μια μελέτη πάνω στην Παρμενίδεια σκέψη «εν το πάν», όταν βρέθηκα μπροστά σε δύο φράσεις του σοφού και μάρτυρα της επιστήμης Τζορντάνο Μπρούνο: «Στο απόλυτο όλα υπάρχουν μαζί, σε μιά στιγμή» και «ο πλουραλισμός του ‘‘είναι’’, είναι μόνο φαινομενικός και συμπτωματικός». Τι σχέση όμως έχει το βιβλίο της Ακακίας με όλα αυτά; Όταν μελετώ λογοτεχνία η λογική μου, ο νους μου (τα Vernunft ή Versfand, όπως θα έλεγε ο Καντ), λειτουργούν διαισθητικά και συλλαμβάνουν έτσι κάποιες θεμελιώδεις αλήθειες. Το βιβλίο της Ακακίας με πήγε ως τον Νεοπλατωνικό Πρόκλο, στο περίφημο «Ένα μέσα στο όλο». Θαρρώ πως το «Ένα» που «ολοποιεί» σε ενιαίο σύνολο την ανθρώπινη πολλαπλότητα μέσα στην εναλλαγή του χρόνου και στην ποικιλία του χρόνου είναι ο ανθρώπινος πόνος». «Πονώ, άρα υπάρχω». Ωστόσο, ο πόνος συμβαίνει να είναι συχνά φευγαλέος, παροδικός. Υπάρχει ως συνδετικός κρίκος, ως ολοποιητική λειτουργία, εφόσον υπάρχει η ανάμνηση. Η ανάμνηση είναι η πεμπτουσία της Πλατωνικής φιλοσοφίας. Δεν θα σταθώ στις προεκτάσεις. Θα περιορισθώ στη συγγραφική λειτουργία της Ακακίας. Αναμιμνήσκεται. Θυμάται όσα μπορεί να της έδωσαν ή να μας έδωσαν χαρά - κυρίως σε χρόνια νεανικά - και που μετά έγιναν πόνος. Αυτό που λέμε δράμα ζωής. Αυτό μοχθεί η Μεσολογγίτισσα πεζογράφος να μας δώσει. Για να το πω κάπως βαρναλικά «μέσα στο λόγο το δικό της όλ’ η ανθρωπότητα πονεί». Και από αυτό απορρέει η καθολικότητα, η υπερχρονικότητα, η υπερτοπικότητα του έργου της. Άλλωστε, μήπως η γενέθλια πόλη της είναι τόπος ή ανήκει σε κάποιο χρόνο; Το Μεσολόγγι - και το έχω ξαναπεί- είναι υπερτοπικό και υπερχρονικό σύμβολο θυσίας. Αλλά, ποιος είπε πως και η θυσία δεν είναι πόνος;
ΣΑΡΑΝΤΟΣ Ι. ΚΑΡΓΑΚΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου