Λάβαμε και δημοσιεύουμε: Γνώρισα τους ανθρώπους κι αγάπησα τα ζώα

Χθες βράδυ και γύρω στις 11με 12 τα μεσάνυχτα, ακούστηκαν δυο πυροβολισμοί στην βορειοδυτική παραλία του Αιτωλικού. Οι δυο σφαίρες προορίζονταν για τα αδέσποτα σκυλιά που είχαν βρει καταφύγιο στο στάβλο του Γιάννη Παρά. Σύρθηκαν γρυλίζοντας σαν ανυπεράσπιστα μικρά παιδιά πνιγμένα στο αίμα. Το ένα από αυτά ξεψύχησε, το άλλο ψυχορραγεί κάπου εκεί. σε μια άκρη.
Τα ήξερα. Στο πορτ μπαγκαζ του αυτοκινήτου μου είχα πάντα μια σακούλα κροκέτες. Γνώριζαν τον θόρυβο του αυτοκινήτου μου κι εκεί που ήταν αραχτοί, σήκωναν το κεφάλι, τέντωναν τ' αυτιά, σηκώνονταν όρθια και χαιρετούσαν με την ουρά. και απλά περίμεναν. Ευγενείς θα λέγαμε. Δεν με ακολουθούσαν. Ο ένας μάλιστα, ο κοκκινοτρίχης είχε κι ένα δερμάτινο περιλαίμιο, δείγμα ότι κάποιος τον παράτησε. Έστω.
Κάποια μέρα μου έκανε και επίσκεψη, μα δεν είχα κάτι να τον τρατάρω, μόνο ένα χάδι του χαρίστηκε και ευγενής καθώς ήταν έσκυψε το κεφάλι σαν να μου έλεγε, μου είναι αρκετό. Και κουνώντας την ουρά, πήρε το δρόμο για το στάβλο.
Μετά τη γνωριμία μας, όποτε περνούσα του κορνάριζα. Άφηνε την παρέα του και με ακολουθούσε. Του άδειαζα τις κροκέτες στο γρασίδι αλλά δεν τις πλησίαζε αν δεν εισέπραττε πρώτα το χάδι του.
Στο δρόμο δεν έβγαιναν, ήταν προσεκτικά. Κανέναν δεν γάβγιζαν, είχαν τρυφερή συμπεριφορά. Μη ξέροντας που να απευθυνθώ, ένα ερώτημα θέλω να υποβάλλω, δημοσίως .

-Ποιους ενόχλησαν και ποια ανθρώπινα ένστικτα πάτησαν τη σκανδάλη;

Δέσποινα