Λάβαμε και ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ από καρδιάς...

Ο καημός του λιμνοθαλασσιώτη

Σταλίκι μου ορθόκαμο , χιλιοπαλουκωμένο,
της λιμνοθάλασσας χτικιό μείνε, παραδομένο…
Μην ξεχαστείς στο βούρκο της και χάσω το μυαλό μου
όταν βουλιάζεις στο βυθό σπρώχνοντας τον καημό μου!

Στήσου περήφανο ψηλό, πρυμνήσια να ‘χεις όψη
σ’ εμέ τον μελλοθάνατο για να με παλουκώσεις
όταν μου πάρουν τη ρηχή φρεγάτα μου γαϊτα
δώρο αγαπημένης μου κάμποσα χρόνια που είχα.

Κράτα καλά σταλίκι μου, άσχημα τα μαντάτα:
Των Αχαιών οι άρχοντες κάναν’ Κοράκου μάτια
να πάρουν το κορμάκι μου, στην ξέρα να τ΄ αράξουν
κι εκεί που σ’ είχα σύντροφο, να σε παραπετάξουν.

Θέλουν να βγάλουνε ευρώ και γδύνουνε κοσμάκη
Θέλουν να πιούν γουλιά-γουλιά το μόχθο του εργάτη
Θέλουν και την τσιπούρα μας, μινέτο να φωνάζουν
μαζί με τον καρνάβαλο να την ζητωκραυγάζουν .

Γι’ αυτό σταλίκι μου στητό μην σπάσεις, μη λυγίσεις!
Υπερασπίσου τον ψαρά και τη δική σου μοίρα
γιατί, στα σκλαβοπάζαρα της Πάτρας τα καρνάγια,
αλλοδαπών κρεμανταλάς, θα στήνεις τη μπουγάδα.

Αχ όμορφο σταλίκι μου και λειοπλανισμένο
με τα ροζά τα χέρια μου σαν σ’ έχω κρατημένο,
με παρασέρνεις απαλά στις οστρακοστρωμένες
άκριες του Μεσολογγιού ηρώων φυλαγμένες.

Κι εκεί, σαν βγαίνει τ΄ όνειρο στη λήθη της σελήνης
σαν σκήπτρο αυτοκράτορα κρατώντας σε, διατάζω:
«Ψάξε να βρεις τη λαμογιά και να την αφανίσεις
στα σπλάχνα της να μπεις να βγεις να μ’ αποκαταστήσεις.»

LIKEA