Την Κυριακή...

Μεγάλωσα και θυμάμαι ακόμη το Κυριακάτικο μεσημεριανό που το περίμενα όλη τη βδομάδα...

Πόσο μου έχει λείψει μόνο ο Θεός ξέρει... Θυμάμαι τη γιαγιά που μας μαγείρευε στο τζάκι και έφτιαχνε ένα μοσχαράκι κοκκινιστό άλλο πράγμα! Άλλες πάλι φορές μαγείρευε ψητό με πατάτες στην ξυλόσομπα και γύρναγαν οι μυρουδιές και μας ...παλάβωναν! Και θυμάμαι που μαζευόμασταν όλοι. ΟΛΟΙ. Και τα λέγανε οι μεγάλοι και εμείς οι μικροί παίζαμε με τα ξαδέρφια μας και είχαμε να λέμε όλη τη βδομάδα για τις πλάκες που γίνονταν!
Πολλές φορές έρχονταν και ξένοι και είχαν να λένε για το φαγητό της γιαγιάς μου! Χρυσοχέρα ΑΡΧΟΝΤΙΣΣΑ με το χαμόγελο στα χείλη και την καλή κουβέντα στο στόμα! Και όλοι την κοιτάζαμε και δεν χορταίναμε να τη βλέπουμε να τρέχει όρθια να μας εξυπηρετεί σε κάθε μας ανάγκη! Η γιαγιά μου σχεδόν δεν έτρωγε. Μας έλεγε ότι χόρταινε όταν τρώγαμε εμείς...
Για κάποιους λόγους που μόνο ο Θεός πάλι ξέρει, κάποιοι άνθρωποι φεύγουν από κοντά μας και τα Κυριακάτικα τραπέζια δεν είναι ποτέ όπως παλιά. Τώρα πλέον δεν μαζευόμαστε όπως πριν. Κάποιος πρέπει να μας καλέσει και πρέπει να υπάρχει και λόγος για να συγκεντρωθούμε. Βλέπετε είμαστε όλοι πολυάσχολοι πλέον και δεν μας μένει χρόνος να σκεφτούμε την οικογένειά μας. Δεν μας μένει χρόνος να σκεφτούμε τα αυτονόητα... Το φαγητό δεν είναι όπως παλιά. Είναι λίγο άνοστο τη μια, λίγο αρμυρό την άλλη... Πάντως είναι σίγουρο ότι τίποτε δεν είναι όπως παλιά...
Την Κυριακή η οικογένεια έχει πάλι γιορτή και πρέπει να μαζευτούμε όλοι... Όταν λέμε όλοι εννοούμε ΟΛΟΙ! Δεν περισσεύει κανείς! Και πρέπει τη χαρά της γιορτής να τη γευτούμε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ! Ξεχνάμε τους καυγάδες μας, ξεχνάμε τις πίκρες μας!
ΕΙΝΑΙ ΚΥΡΙΑΚΗ!!!