| Το Μεσολόγγι της αμπολιάς... |
Κλαγγές των όπλων, οιμωγές και θρήνος των μανάδων
θωριές ηρώων βιβλικές, κατάρα των πασάδων
χώμα ατόφιο, ιερό, με δάκρυα ποτισμένο,
στον Mύλο τον ιστορικό, αιώνια αλεσμένο.
Εξοδιτών κελεύσματα πλανώνται στον αγέρα
Ορλωφικά και Κλείσοβα δοξαστική φλογέρα
προγόνων κόκαλα παντού, ατάκτως σκορπισμένα
δροσοσταλίδων πρωινού, θύμησες καμωμένα.
Αχνή, βουβή η σιγαλιά, σπασμένη απ’ τον ήχο
του τσαρουχιού το χτύπημα, αντίλαλος στο τοίχο
του Kραβαρίτη καλπασμός γέμισε το σοκάκι
του ταγαριού επέλαση, κύκλωσε τ’ αλωνάκι.
Κραβαριτιάς εκμαυλισμός σαν βοερό ποτάμι,
ξεχύθηκε στην Ιερά, σαν σκότος επελαύνει
εις τους κλωβούς ετέθησαν πλείστα πουλιά της σκέψης
έκπτωτοι αγγέλοι πνεύματος, εστράφηκαν στις τέρψεις.
Ρεαλισμός, ατομισμός κι αμβλείες συνειδήσεις
ποτέ <<εμείς>>, πάντα << ΕΓΩ>>, Κραβαριτιάς οι ρήσεις.
μια πόλη ανοχύρωτη σε επέλαση βαρβάρων,
λαβωματιά στο πνεύμα μας, Κραβαριτών κουρσάρων.
Ω Μεσολόγγι σκέλεθρο, φόρεσες το ταγάρι
το πνεύμα σου λησμόνησες, κείτεσαι σαν ζαγάρι.
Το μόνο που σ’ απόμεινε είναι ψευδοκουλτούρα
μια θλιβερή ανάσχεση, σαν σαπισμένα ούρα.
Και τα βουνίσια αερικά, φτιάξαν νοοτροπίες
όπου η σκέψη δεν χωρεί, μηδέ οι ουτοπίες.
Αλαφιασμένα σέρνονται και φτιάχνουν τον παρά τους
το βιός τους εγκολπώνονται, γιομούν τον κουμπαρά τους.
Κι αντάμα στον αντίλογο, έχουν λιμοκοντόρους,
ανδρείκελα, ασήμαντους, της ανθρωπιάς εμπόρους,
το ‘’δήθεν’’ να θεοποιούν αυτοευνουχισμένοι
ποτέ να μην διεκδικούν, να κάνουν σαν χεσμένοι.
Γόνοι γονέων άγονοι και μες στην καμαρίλα
προγονικά κατάλοιπα πνιγμένα στην σαπίλα,
συχνά να ανατρέχουνε στην ένδοξη ιστορία
φτιασιδωμένο έλλειμμα και ζώσα αχρηστία.
Στους βουλευτές να σέρνονται και ας είναι απ’ το Βραχώρι
την δόλια πόλη να πουλούν σαν να ΄ναι ψαροχώρι.
Τον κώλο τους προάγοντας, με δουλικές προθέσεις
στυγνοί επαίτες, παίρνοντας τις έμμισθες τις θέσεις.
Τα Κράβαρα από ψηλά θωρεί το Libro d’ Oro
αφ’ υψηλού θεώρηση στης χωριατιάς τον ντόρο.
Αυτοί δεν είναι όμοιοι, σιχαίνονται σαβούρα
ρέκτες της ημιμάθειας και με λειψή κουλτούρα.
Προσκύνημα στην Αμπολιά σημαίνει γνησιότης
τοπία λιμνοθάλασσας και θύμησες της νιότης
καθολικό ηρωισμό κι αδιαλείπτως πράξεις
όχι πορφυρογέννητους κι ιδιοτελείς συμπράξεις.
Η Ιερά η Πόλη μας, φέρνει της πίκρας γεύσεις
της λεβεντιάς ερείπια, αλλόκοτες οι έξεις
λεροί οι εαυτούληδες στέκουν σαν σκόρπιοι λύκοι,
των σαλτιμπάγκων θίασος, λακέδες, ρεζιλίκι.
Στης Αμπολιάς τα Κράβαρα η πόλη μυημένη
η λάμψη η ιστορική στέκεται λαβωμένη,
ανόητοι και αδαείς αλλόφρονα βελάζουν
στην πρόοδο αντίδραση κι εμπόδια να βάζουν.
(πηγή ierapolis)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου